اگرچه می‌توانید از رب گوجه فرنگی یک و یک و سس گوجه‌فرنگی برای پخت طیف وسیعی از غذاها استفاده کنید، اما نباید آنها را به جای هم استفاده کرد. طعم و قوام آنها متفاوت است.
سس گوجه فرنگی معمولاً یک ماده قهرمان است که در جلو و مرکز ظرفی است که به آن اضافه می شود.
رب گوجه‌فرنگی همیشه یک ماده اصلی است که بدون ایفای نقش اصلی، طعم و مزه را در غذا ایجاد می‌کند.
سس گوجه فرنگی با ماکارونی، راتاتوئی، فلفل قرمز، میت لوف، شاکشوکا و بسیاری از غذاهای دیگر به خوبی می آید.
به اندازه کافی همه کاره است تا ساعت ها به آرامی با گوشت یا سبزیجات پخته شود.
این ماده را می توان در پایان پخت به تخم مرغ، چاتنی یا نودل نیز اضافه کرد.
سس نیازی به ساعت‌ها جوشیدن ندارد، اگرچه در برخی از دستور العمل‌ها، طعم گوجه‌فرنگی پس از پخته شدن بهتر می‌شود. اسیدیته آن پس از یک ساعت دم کشیدن ملایم می شود.
رب گوجه فرنگی برای افزودن به سس، سوپ گوجه فرنگی، سس پیتزا و کاسرول مناسب است. این در طیف وسیعی از ظروف کار می کند که در آنها ترکیبی از شیرینی و اومامی می خواهید.
رب بدون مایع اضافی که از گوجه فرنگی تازه یا سس گوجه فرنگی دریافت می کنید، “طعم گوشتی” و بدن را به هر غذایی ارائه می دهد.
می‌توانید با پختن رب گوجه‌فرنگی در تابه‌ای همراه با ادویه‌ها به مدت چند دقیقه طعم آن را بهتر کنید.
سس گوجه فرنگی مترادف با غذاهای ایتالیایی است، اما اعتقاد بر این است که منشا آن از مکزیک است.
در اصل نوعی خورش بود که از «فلفل، تخمه کدو تنبل، گوجه فرنگی، فلفل سبز، گوجه فرنگی چرب و چیزهای دیگری که خورش های خوشمزه درست می کند» درست می شد.
این دستور غذا برای اولین بار در سال 1500 توسط Bernadino de Sahagun نوشته شد.
رب گوجه فرنگی اخیراً در جنوب ایتالیا ایجاد شده است.
سس گوجه فرنگی کم شده روی تخته ها پخش شد و در آفتاب داغ تابستان برای پختن باقی ماند.
هنگامی که بافت غلیظ شد، خمیر را از روی تخته خراشیده و به شکل توپ‌هایی درآوردند.
