عسل غذای شیرینی است که توسط زنبورها از شهد گل ها یا ترشحات گیاهان زنده تولید می شود. زنبورها به سراغ گیاهان می روند و شهد را جمع آوری می کنند، آن را تبدیل و با آنزیم ها ترکیب می کنند و در نهایت در لانه زنبوری خود ذخیره و بالغ می کنند.
طعم و رنگ آن به خاستگاه جغرافیایی و زمان سال بستگی دارد، به همین دلیل می‌توان عسل‌های تیره، تقریبا سیاه، قهوه‌ای، قرمز، نارنجی، زرد و کرم یا استخوانی را یافت. در مورد طعم، ما می توانیم عسل های بسیار شیرین تا شیرین، با طعم ملایم مشروب یا نرم را پیدا کنیم.
عسل به دلیل خاصیت ضد باکتریایی و غلظت قندی که دارد هرگز منقضی نمی شود، به همین دلیل است که به طور گسترده ای برای درمان بیماری های تنفسی، زخم ها، بریدگی ها و سوختگی ها استفاده می شود.
ترکیب آن فوق اشباع از فروکتوز، گلوکز و ساکارز و همچنین سایر مواد به نسبت بسیار کم است. پس از برداشت، عسل فرآیند تغییر حالت خود را از مایع به جامد آغاز می کند که به عنوان کریستالیزاسیون شناخته می شود.
تمام عسل اصل گون به‌عنوان شکلی از نگهداری متبلور می‌شوند، مدت زمان آن بر اساس فلور حاوی عسل و آب و هوا متفاوت است.
(عسل‌های زمین‌های گرم ممکن است سال‌ها طول بکشد تا متبلور شوند، در حالی که عسل‌های زمین‌های سرد در عرض چند روز یا چند روز طول می‌کشد. چند هفته پس از برداشت).
عسل تنها در صورت نگهداری و استفاده نادرست (مثلاً با استفاده از قاشق های کثیف برای خارج کردن مایع از بطری یا ریختن آب در آن) تجزیه و تخمیر می شود.
بنابراین توصیه می شود آن را در دمای اتاق به خوبی در بسته نگهداری کنید. لازم نیست آن را در یخچال قرار دهید، سرما حتی فرآیند تبلور عسل را تسریع می کند.
