سنگ آهک دانه ای یا دولومیت که تحت تأثیر گرما، فشار و محلول های آبی تبلور مجدد یافته سنگ مرمریت جندق است.
از نظر تجاری، شامل تمام سنگ‌های تزئینی غنی از کلسیم است که می‌توانند صیقل داده شوند، و همچنین برخی سرپانتین‌ها (عتیقه‌های ورد).
از نظر سنگ شناسی، سنگ مرمرها به جای لایه نازک، حجیم هستند و از موزاییکی از دانه های کلسیت تشکیل شده اند که به ندرت اثری از شکل کریستالی را در زیر میکروسکوپ نشان می دهند.
آنها توسط شکاف های کوچکی که با شکاف لوزی ودرال (صفحه های شکستی که برای ایجاد اشکال لوزی شکل قطع می شوند) کلسیت مطابقت دارند، عبور می کنند.
در سنگ‌های با تغییر شکل شدیدتر، دانه‌ها نوارهایی را نشان می‌دهند و ممکن است در جهت خاصی کشیده شوند یا حتی خرد شوند.
مرمرها اغلب با سنگ‌های دگرگونی مانند میکا شیست، فیلیت، گنیس و گرانولیت در هم قرار گرفته‌اند و بیشتر در لایه‌های قدیمی‌تر پوسته زمین که عمیقاً در مناطق چین خوردگی شدید و نفوذ آذرین مدفون شده‌اند، دیده می‌شوند.
تغییر سنگ‌های آهکی غنی از فسیل به مرمرهای واقعی در چنین مناطق دگرگونی یک پدیده رایج است. گاهی اوقات، مانند کارارا، ایتالیا، و در برگن، نروژ، تبلور مجدد سنگ ساختارهای آلی را به طور کامل محو نکرده است.
بیشتر مرمرهای سفید و خاکستری آلاباما، جورجیا، و غرب نیوانگلند، و آن از یول، کلرادو، سنگ‌های تبلور مجدد هستند.
همچنین تعدادی از مرمرهای مجسمه یونانی و ایتالیایی که از دوران باستان مشهور هستند و هنوز استخراج می‌شوند.
اینها شامل سنگ مرمر پریان، مرمر پنتلیک آتیکا است که فیدیاس، پراکسیتلس و دیگر مجسمه‌سازان یونانی کارهای اصلی خود را در آن اجرا می‌کردند، و سنگ مرمر سفید برفی کارارا که توسط میکل آنژ و آنتونیو کانوا استفاده می‌شد و مورد علاقه مجسمه‌سازان مدرن است.
نمای بیرونی گالری ملی هنر در واشنگتن دی سی از سنگ مرمر تنسی است و یادبود لینکلن شامل سنگ مرمرهایی از یول، کلرادو، آلاباما (شفافیت سقف) و جورجیا (مجسمه لینکلن) است.
