هر کسی که تا به حال یک سوپ گوشتی از ابتدا درست کرده باشد، به احتمال زیاد مقدار کمی ژله نیز درست کرده است. شاید متوجه شده باشید که پس از خنک شدن استاک، ژله شده است.
در واقع اولین ژله آماده خانواده اینگونه ساخته شدند. اولین دستور العمل های ژله در قرن چهاردهم ظاهر شد، جایی که آشپزهای قرون وسطایی گوشت را با ادویه جات می جوشانند و اجازه می دادند مخلوط ببندد.
با این حال، موفقیت این ظرف به نوع و برش گوشتی که استفاده می شود بستگی دارد. ببینید برای تهیه ژله به ژلاتین نیاز دارید که از پوست، پاها و گوش‌های خوک‌های شیرده و گوساله‌های حاوی کلاژن به دست می‌آید.
ژلاتین از طریق حرارت آزاد می شود، بنابراین برای درست کردن ژله باید پاها و تکه های دیگر را در آب گرم کنید و بگذارید ساعت ها بجوشد.
هنگامی که مایع در دمای معینی خنک شد، شروع به جامد شدن می کند و به ژله تبدیل می شود.
با گذشت زمان ژله ها شروع به شفاف شدن، صاف کردن و استفاده در غذاهای شیرین و شور کردند. برای اینکه بتوانید این کار را انجام دهید به تجهیزات بسیار پیشرفته ای به نام کیسه ژله نیاز بود که از طریق آن ژله خود را صاف کنید.
اما قبل از انجام این کار، اغلب (حداقل در کتاب‌های آشپزی قرن هجدهم) سفیده تخم‌مرغ را اضافه می‌کردید که هر گونه ناخالصی را در مایع جذب می‌کرد و پس از چند بار صاف کردن، مایعی شفاف باقی می‌ماند.
در حالی که با پایان دوره قرون وسطی، ژله های مرزه محبوبیت خود را از دست دادند، اما لحظات خود را در کانون توجه قرار دادند. به عنوان مثال، آسپیک، ژله ای که از استاک تهیه می شود و با چیزهای مختلف از جمله گوشت، ماهی، تخم مرغ و سبزیجات پر شده است.
در قرن نوزدهم محبوبیت خود را به دست آورد یا، اگر می توانید آن را معده کنید، سالاد ژله با ماهی تن از اواسط سالاد. قرن بیستم.
