جوراب بافی، بافتنی یا روکش های بافته شده برای پا و ساق که برای پوشیدن در داخل کفش طراحی شده است، به ویژه جوراب و جوراب شلواری زنانه؛ همچنین جوراب برای مردان، زنان و کودکان.
در بریتانیای کبیر، جوراب بافی شامل انواع لباس‌های ماشینی می‌شود.
در قرن هشتم قبل از میلاد، شاعر یونانی، هزیود، از پیلوی که احتمالاً از موهای حیوانات مات شده بود، به عنوان آستری برای کفش ها یاد می کرد.
رومی ها پاها، ساق پاها و مچ پاهای خود را در نوارهای بلند چرمی یا پارچه بافته می پیچیدند.
Udones که اولین بار در قرن دوم پس از میلاد ذکر شد، از پارچه، نمد یا پوست بافته شده بریده و دوخته می‌شد و روی پا کشیده می‌شد، اما خاصیت ارتجاعی نداشت.
ساپورت زنانه نانو مربوط به قرن سوم و ششم میلادی در مقبره های مصری کشف شده است.
جوراب های دست بافت در قرن هفدهم به شکل مدرن خود تبدیل شدند.
ملکه الیزابت اول حق ثبت اختراع را برای مخترع اولین ماشین بافندگی کشیش ویلیام لی رد کرد، زیرا جوراب‌های او درشت‌تر از جوراب‌های ابریشم خوب وارداتی از اسپانیا بود.
مدل بهبودیافته او جوراب‌های ظریف‌تری تولید می‌کرد، اما او دوباره به دلیل ترس از آسیب رساندن به بافنده‌های دستی، حق ثبت اختراع را رد کرد.
ولی در حدود سال 1610 در فرانسه در فقر درگذشت، اما برادرش به انگلستان بازگشت و صنعت چارچوب بافندگی را آغاز کرد.
ماشین لی آنقدر خوب طراحی شده بود که قرن ها تنها ماشین بافندگی بود.
اصول کلی آن در تمام ماشین‌های مدرن گنجانده شده است و سوزن فنر ریشو که بخشی از مدل اصلی است، هنوز در ماشین‌های تولید جوراب‌های فول مد استفاده می‌شود.
جوراب‌های فول مد با دستکاری با دست به صورت صاف بافتنی می‌شوند، سپس با دستکاری شکل می‌گیرند و پشت آن را با دست می‌دوزند.
بافندگی روی پارچه (بافندگی پود) بر روی یک دستگاه میله راسته که در سال 1864 توسط ویلیام کاتن در لافبورو، لسترشر، اختراع شد، روی پارچه انجام می شود.
پارچه با کاهش تعداد سوزن ها در مچ پا، سپس اضافه کردن سوزن ها در پاشنه پا، و دوباره کاهش تعداد سوزن ها از طریق پا شکل می گیرد.
جوراب‌های بدون درز بر روی ماشین‌های دایره‌ای بافته می‌شوند که در اواسط قرن نوزدهم تولید شدند.
برای سال‌های متمادی، چنین جوراب‌هایی لوله‌ای راست و بافتنی بودند که به اندازه مدل‌های فول مد مناسب نبودند، زیرا بخیه‌ها را نمی‌توان در بافتن دایره‌ای با ماشین اضافه کرد یا انداخت.
اما زمانی که نخ نایلون در دهه 1940 معرفی شد، خواص ترموپلاستیک آن باعث شد که لوله بافتنی به طور دائمی با حرارت دادن به شکل دلخواه در بیاید.
در دهه 1950 جوراب های بدون درز آنقدر پیشرفت کردند که بیشتر خانم ها آن را ترجیح می دادند.
در دهه 1960، گرایشی به سمت ترکیب جوراب‌ها در یک لباس، شلنگ شلواری و جوراب شلواری که تا کمر می‌رسید و پاها، ساق‌ها و باسن را می‌پوشاند، توسعه یافت.
