شال را به عنوان جماور نیز می شناسند و شاه پسند را به عنوان پادشاه و اشراف ترجیح می دادند که آن را بخرند و جاما یا جامه هایی از آن درست کنند.
چیدمان: بدنه شال و روسری تی تی را متان و حاشیه ها را حاشیه می گویند.
دوشالا: شال های جفتی که پشت به پشت دوخته شده اند، یعنی هیچ گاه سطح زیرین شال دیده نمی شود.
چار باگان: چهار قطعه از رنگ های مختلف با دوخت های نامرئی به خوبی به هم متصل شده اند.
به طور کلی قسمت مرکزی شال با یک مدال گل در گلدوزی تزئین شده است.
دروخا: نقش را طوری بافته و گلدوزی می کنند که در دو طرف شال یکسان دیده می شود.
چاند دار: شال ماه دارای طرح های بزرگ گرد بافته شده یا گلدوزی شده در مرکز است.
نقوش: نقوش از زیبایی طبیعت الهام گرفته شده است.
برخی از نمونه ها عبارتند از انبه یا کایری، بادام یا بادام، برگ چینار، شکوفه سیب، لاله، گل زنبق، گیلاس، آلو.
پرندگانی مانند طوطی، پرنده چوبی، زاغی و غیره.
هیچ حیوان وحشی به تصویر کشیده نمی‌شود، اما صحنه‌های شکار معروف به «شیکارگاه» در شال‌هایی برای اهداف تجاری و تجاری به تصویر کشیده شده است.
رنگ ها: رنگ های پشمینا از بژ، خاکستری و قهوه ای تا مشکی متغیر است.
با این حال، پارچه خود را به زیبایی با رنگ و رنگ آمیزی سازگار می کند.
رنگ‌های غنی بیشتر روی شال‌های کانی مانند زرد (زرد)، سفید (سوفد)، مشکی (مشکی)، آبی (فروزی)، بنفش (اودا)، زرشکی (گلنار) و قرمز (کرمیز) دیده می‌شوند.
استفاده نهایی: شال یا مانتو شانه از زمان های قدیم در هند به اشکال مختلف وجود داشته است.
آن را می پوشیدند و به عنوان یک لباس محافظ گرم در برابر سرمای گزنده استفاده می کردند.
در زمان‌های گذشته مردم این شال‌ها را که به خاطر وزن سبکش بی‌رقیب بودند، چهار تا می‌کردند و می‌پوشیدند.
امروزه آنها را عموماً به‌عنوان گلوله بدون چین می‌پوشند یا صرفاً روی شانه انداخته می‌شوند.
زوال: با شروع فروپاشی پادشاهی مغول و تحت حاکمیت افغانستان کشمیر، تجارت شال نیز به طور فزاینده ای بر غرب متمرکز شد، در حالی که بازار هند رو به زوال بود.
