این نوع کفش علیرغم اینکه ریشه ریشه شناختی آن تا حدودی دیرتر است، از دوران نوسنگی شناخته شده است.
صندل های مصری معمولاً پنجه را به سمت بالا و به سمت پنجه می چرخانند. برخی از صندل‌های آشوری فقط شامل حفاظی برای پاشنه و کناره‌های پا بود که با تسمه‌هایی روی آن بسته می‌شد و برای قسمت جلوی پا کفی نداشت.
رومی ها نه تنها صندل پاشنه دار زنانه می پوشیدند، بلکه اعتقاد بر این است که کفش هایی شبیه به امروزی نیز می پوشیدند. اشراف و خانواده سلطنتی آشوری‌ها ، رومی‌ها و دیگر مردمان صندل‌های کامل‌تر یا کفش‌های چکمه مانند می‌پوشیدند.
در مصر تعدادی بادیه نشین از ناحیه کوه سیناآنها صندل های ساخته شده از گونه های مختلف دوگونگ را می پوشند، حیوانی دریایی مانند فوک .
در شیلی صندل روستایی چالا نامیده می شود. در جزایر قناری به آنها کولاس می گویند.
انواع دیگر صندل های محبوب عبارتند از : آلبارکاس ، آبرکاس یا آوارکا (با منشأ بالئاری، متشکل از یک نوار پهن چرمی در قسمت پا، و یک نوار نازک تر که می تواند روی پاشنه یا پاشنه پا پوشیده شود) یا هواراش مکزیکی. که نوارهای در هم تنیده آن می تواند قسمت زیادی از پا را بپوشاند.
عجیب‌ترین آنها گتا (下駄?) هستند، “بالشتک‌های” ژاپنی که از یک تخته چوبی و دو مستطیل چوبی نیز به صورت ضربدری قرار گرفته و با دو بند ساخته شده‌اند.
صندل معمولا در تابستان یا در ساحل استفاده می شود. آنها با توجه به مد در رنگ ها و سبک های مختلف وجود دارند. در اروپا و آمریکای شمالی هم مردان و هم زنان از آن ها استفاده می کنند.
در حالی که در آمریکای جنوبی ، استفاده از آن ها محدود به عموم زنان است (البته در برخی از کشورهای قاره اخیر صندل هایی نیز برای مردان طراحی شده است که به عنوان کفش های معمولی استفاده می شود. ).
