بافنده برای کار با ماشین بافندگی به تعدادی ابزار ضروری نیاز دارد: یک چاقو برای بریدن نخ هنگام گره زدن، یک تنظیم کننده (ابزاری شانه مانند که برای فشرده کردن پودها در نظر گرفته شده است) و یک قیچی برای کوتاه کردن موها.
در تبریز چاقو را با یک قلاب ترکیب می‌کنند تا گره‌ها را ببندند و به بافندگان این امکان را می‌دهند که قالی‌ها را بسیار نازک کنند، زیرا انگشتان به تنهایی برای بافتن ضخیم هستند.
از بالش نیز استفاده می شود.
قالی‌فروشان طبقه‌بندی قالی‌های ایرانی مانند فرش ماشینی شش متری هزار شانه را بر اساس طرح، نوع بافت و تکنیک بافت ارائه کرده‌اند.
دسته ها بر اساس شهرها و مناطق مرتبط با هر طرح نامگذاری می شوند.
برخی از گونه‌های شهری شامل اراک، اصفهان، نایین، یزد، تبریز، کاشان، مشهد، قم و برخی از بافته‌های برجسته عشایری شامل قشقایی (یلامه، کشکولی)، بختیاری، افشار، بلوچی و ترکمن است.
فروش فرش عشایری عشایر قشقایی با فرش و قالیچه.
مراکز اصلی کلاسیک تولید فرش در ایران در تبریز (1500-1550)، کاشان (1525-1650)، هرات (1525-1650) و کرمان (1600-1650) قرار داشتند.
بیشتر قالی‌های تبریز شامل یک مدال مرکزی و مدال‌های گوشه‌ای است که بر روی زمینی زینتی از تاک‌های حلقه‌دار قرار گرفته‌اند که گاهی با شکارچیان سواره، حیوانات منفرد یا صحنه‌های جنگ حیوانات در هم آمیخته شده‌اند.
شاید شناخته شده ترین آثار تبریز، جفت قالیچه دوقلو اردبیل باشد که به احتمال زیاد برای حرم اردبیل ساخته شده است (در حال حاضر در مجموعه های موزه ویکتوریا و آلبرت لندن و موزه هنر لس آنجلس).
کاشان به ساخت قالیچه های ابریشمی معروف است.
اغلب با سه شاهکار فرش شکار ابریشمی که شکارچیان سواره و جانوران وحشی را به تصویر می‌کشند (امروزه در مجموعه‌های موزه هنرهای کاربردی وین، موزه هنرهای زیبای بوستون و موزه استکهلم یافت می‌شود).
