ورثلی توضیح می دهد که زرشک ژاپنی به این کشور آورده شد زیرا گیاهی جذاب و مقاوم است که نیاز به نگهداری کمی دارد.
در برابر آهو مقاوم است و در مزارع قدیمی و متروکه ای که به جنگل تبدیل شده اند، رشد می کند، مانند آنهایی که در جنگل UConn یافت می شوند.
برای سال ها این گیاه به عنوان یک افزودنی مثبت به چشم انداز روستایی و شهری منطقه در نظر گرفته می شد.
ورثلی می‌گوید زرشک در سال 1875 به ایالات متحده معرفی شد، اما تا دهه 1980، زمانی که شروع به گسترش کرد و جای گیاهان بومی را گرفت، مشکلی در نظر گرفته نشد.
زرشک فله 1401 اکنون در 31 ایالت یافت می شود.
کانکتیکات یکی از 17 ایالتی است که در آن با شرایط محلی با چنان انتقامی سازگار شد که اکنون تهاجمی محسوب می شود.
وارد می‌افزاید: «می‌توانید ببینید که چگونه گیاهان بومی را از بین می‌برد، اما کار دیگری را نیز انجام می‌دهد که برای ناظر معمولی چندان واضح نیست.
بسیاری از مردم از اینکه می‌دانند کرم‌های خاکی بومی نیوانگلند نیستند شگفت زده می‌شوند.
زرشک یک محیط عالی برای آنها ایجاد می کند و سپس بستر برگ را می خورند که در حفظ شرایط هیدرولوژیکی سالم مهم است.
این کرم‌ها اشتهای زیادی دارند و وقتی لایه خاک خورده می‌شود، می‌بینیم که خندق‌ها شکل می‌گیرند، رسوب‌ها به جویبارها می‌ریزند، شیمی خاک تغییر می‌کند… انواع منفی‌هایی که در یک اکوسیستم جنگلی سالم نمی‌بینید.»
زرشک علاوه بر جذب کرم های خاکی، محیطی عالی و مرطوب برای کنه ها ایجاد می کند.
ویلیامز اعداد را می خواند.
وقتی وجود کنه‌های حامل اسپیروکت لایم (Borrelia burgdorferi) را اندازه‌گیری می‌کنیم، 120 کنه آلوده را در جایی که زرشک وجود ندارد، 40 کنه در هکتار در جایی که زرشک وجود دارد و تنها 10 کنه آلوده در جایی که زرشک وجود ندارد، می‌یابیم.
گوزن ها اغلب به عنوان منبع اصلی در گسترش بیماری لایم در نظر گرفته می شوند زیرا آنها به عنوان میزبان کنه های بالغ عمل می کنند.
با این حال آنها تنها مقصر در جنگل نیستند.
از آنجایی که موش ها زیستگاه زرشک را به اندازه عنکبوتیان کوچک گرسنه دوست دارند، ناقل کارآمدی برای توزیع کنه های نابالغ، آنهایی که در مرحله پورگی خود هستند، در یک منطقه وسیع هستند.
