پلیمریزاسیون سوسپانسیون پرکاربردترین فرآیند برای تولید ذرات پی وی سی (80 درصد) است، در حالی که امولسیون و پلیمریزاسیون انبوه به ترتیب 12 و 8 درصد از تولید جهانی را تامین می کنند (فیشر، اشمیت، پورث، آلسوپ، و ویانلو، 2014).
اگرچه جزئیات خاص اندازه ذرات لوله پلیکا سایز 10 در ادبیات کمی متفاوت است (بنجامین، 1980؛ باترز، 1982؛ فاکنر، 1975)، ریزساختار از همان الگو پیروی می کند.
این را می توان در سه مرحله توصیف کرد (Butters، 1982): ذره مرحله III-PVC (~100-150μm)، مرحله II-ذره اولیه (~0.1-2~m) و ذره مرحله I (~10nm) .
تبدیل ماده به یک محصول همگن مستلزم آن است که مرزهای ذرات اولیه ناپدید شوند و یک شبکه درهم تنیدگی پیوسته جدید ایجاد شود (ویسر، 2009).
این روش به فرآیند ژل شدن معروف است و کیفیت آن با سطح ژل شدن بیان می شود.
روش های مختلفی برای به دست آوردن اطلاعات در مورد سطح ژل شدن وجود دارد (کاستیلو، 2016؛ چوی، لینچ، رودین، ته، و باتیست، 1992؛ فیلو، حاجی، گوتیه، و ماسنلی-وارلو، 2006؛ گیلبرت و ویودا، 1981؛ گرامان، کروز، و رالستون، 2010؛ جوهانسون و تورنل، 1986؛ کیم، کوترل، و مای، 1987؛ مارشال و برچ، 1982؛ رئال، جوآئو، پیمنتا، و دیوگو، 2018؛ ترسلیوس، یانسون، و در1981; هوول، 1982).
یک نظر عمومی پذیرفته شده سطوح بهینه ژل شدن 60-85٪ را پیشنهاد می کند (بنجامین، 1980؛ برین، 2006).
دمای بیش از 250 درجه سانتیگراد برای این منظور مورد نیاز است (Guerrero & Keller, 1981) که بسیار بالاتر از دمای تخریب PVC است که حدود 205 درجه سانتیگراد است (Wypych, 2015).
با توجه به این واقعیت، انرژی حرارتی با انرژی مکانیکی (تنش‌های برشی بالا) با استفاده از پیچ‌های دوار دوتایی تکمیل می‌شود تا این فرآیند بدون قرار گرفتن زیاد مواد در معرض دماهای بالا تسریع شود (ویسر، 2009).
پس از آن، مواد مذاب در قالب وارد می شود تا لوله نهایی شکل گرفته و خنک شود.
این روش ساخت اکستروژن نامیده می شود و به طور گسترده برای شکل دادن به لوله ها استفاده می شود.
اتصالات، مانند اتصالات، با تکنیک قالب گیری تزریقی تشکیل می شوند.
در فرآیند قالب گیری تزریقی، پلاستیک ذوب شده در قالبی تزریق می شود که فرم مورد نظر را به فیتینگ می دهد و پس از سرد شدن محصول خارج می شود.
